Equisetum hyemale; het schaafstro komt algemeen voor op IJsland. Het groeit zowel in de laaglanden als in de hooglanden zolang als de groei omstandigheden gunstig zijn. Deze paardestaart kan herkend worden doordat ze veel dikkere stengels hebben als andere paardestaarten en doordat ze onvertakt zijn. De plant doet grof aan (voelt ruig aan) en groter is dan de meeste andere paardestaarten (holpijp wordt ongeveer evenlang). Op IJsland komt het weidverbreid voor (tot een hoogte van 700m) maar is toch niet erg algemeen. Een belangrijke reden daarvoor is dat het erg gevoelig is voor schapenvraat. Het groeit vooral op rotsige/steenrijke open terreinen maar komt op andere bodems ook wel voor. Het wordt ook wel gebruikt bij aanplantingen tegen erosie.
Sommige paardensstaarten kunnen eenvoudig herkend worden, anderen zijn moeilijker uit elkaar te houden. Hier zijn kenmerken waaraan je de gemakkelijke herkenbare soorten kan vaststellen. Onder deze opsomming staat een schema waarmee je de wat lastigere soorten kan herkennen.- De paardenstaart heeft zijtakken die op hun beurt ook weer vertakt zijn. Dit heeft alleen de bospaardenstaart (Equisetum sylvaticum). Maar let op: deze soort is op IJsland bijzonder zeldzaam en groeit slechts op één zeer lastig te bereiken locatie in de oost-fjorden.
- De paardenstaart heeft dikke stelen (tot 5mm) en meestal onvertakt(op enkele vertakkingen aan de basis na). Het heeft een prominent holle steel, de holte is ca. 2/3 van de steel. De steel is bijzonder ruig. Dit is het schaafstro (Equisetum hyemale).
- De paardenstaart is onvertakt (met uitzondering van een aantal zijtakken aan de basis). Heel karakteristiek is de puntige tip van het sporangium. Dit is de bonte paardenstaart (Equisetum variegatum).
- De paardenstaart heeft een zeer holle steel (4/5e van de steel) die gemakkelijk met de vingers samengedrukt kunnen worden. Het liefst groeit het in plaatsen die lang of het hele jaar onder water staan waar het dan dichte vegetaties vormt. Dit is de holpijp (Equisetum fluviatiele). Meestal is het onvertakt, maar let op soms ook met vele zijtakjes.
- Het heermoes (Equisetem arvense): in de vroege lente (IJsland: april, vroeg in mei) ontstaan wit-bleke stelen met sporangia. Na rijping sterven de stel af en worden vervangen door nieuw groene, vertakte stelen die nooit sporangia dragen. De vertakkingen zijn omhoog gericht. Het eerste zijstengellid is langer dan de corresponderende stengelschede boven het internodium. De tanden zijn donker (zwart).
- De veldpaardenstaart (Equisetum pratense): In het voorjaar zijn de stelen nog onvertakt en worden de sporangia gevormd. Later sterven zij snel af en ontstaan de zijtakken. Deze groeien eerst horizontaal maar later buigen ze naar beneden. Het eerste stengellid van het zijtakje is korter dan het corresponderende stengelschede. De veldpaardenstaart heeft stengelscheden met 10 tot 16 tanden die een breedvliezige rand hebben.
- De lidrus (Equisetum palustre): deze begint net als de veldpaardenstaart met een onvertakte steel uitmondend in de sporangia. Deze blijven langer op de stelen zitten en kunnen later ook nog gevormd worden als de stelen zijtakjes gevormd hebben. Deze staan net als bij het heermoes omhooggericht. Het eerste lid van het zijtakje is korter dan de corresponderende stengelschede. Het aantal tanden op de internodiën is 6 tot 8 en hebben ook vliezige randen.